Pantalony, czyli po prostu majtki, to podstawowy element, wszystkich niemalże, XIX-wiecznych strojów. Po wprowadzeniu stelaży krynolinowych w połowie wieku, stały się niezbędne ponieważ krynolina mogła w każdej chwili unieść się do góry narażając skromność właścicielki na szwank. Dodatkowo dolna bielizna w postaci pantalonów zapewniała ciepło w dosyć przewiewnych spódnicach.
Początkowo pantalony szyto w formie dwóch oddzielnych nogawek wiązanych w tali, taki rodzaj pantalonów nosiły w Anglii dziewczęta i małe dziewczynki. W późniejszym okresie nogawki łączone były w pasie, krok jednak nadal pozostawał otwarty. Pantalony mogły być zapinane za guziki lub wiązane w tali, być lub nie być przymarszczone do paska. Pantalony szyto początkowo przede wszystkim z tkanin bawełnianych, później także z jedwabnych. W zależności od potrzeby, czy zamożności danej kobiety majtki ozdabiano haftami, falbankami i koronkami.
Najdłuższe i najobszerniejsze były pantalony noszone pod krynolinami, były one pumpiaste i wiszące na pośladkach. Wraz ze zmniejszaniem sie obwodu spódnic skróceniu i zwężeniu ulegały również pantalony, nogawki szyto węższe oraz zredukowano ilość materiału piętrząca się na pośladkach. Nowy typ sukni końca lat 70 i 80 XIX o gładkiej, obcisłej linii wymagał jak najmniejszej objętości bielizny.
Pantalony zostały połączone z koszulką w jednoczęściową bieliznę, w większości przypadków, krok w takich kompletach pozostawał częściowo otwarty. Na przełomie wieków XIX i XX pantalony zostały całkiem skrócone, a krok zamknięty. Ich nogawki były krótkie, dosyć obszerne i wykończone najczęściej szeroka falbana z koronka lub bez.
Proces skracania i zwężania pantalonów trwa do dziś, po zmniejszeniu stringów dolna bielizna powróci do punktu wyjścia :D.
Wkrótce więcej informacji o pantalonach, tym razem bardziej od strony technicznej.