Tiurniura pojawiła się w modzie damskiej pod koniec lat 60 tych XIX wieku. W zasadzie można przyjąć, że ewoluowała z ostatniej formy krynoliny, kiedy to środek ciężkości został zdecydowanie przesunięty na tył. Często czas mody na tiurniury dzieli się na dwa okresy: pierwszy od połowy lat 60-tych do roku 1880 oraz drugi całe lata 80-te.
Pierwsze tiurniury podobne były w konstrukcji do krynoliny. Na ogół składały się obręczy połączonych taśmami, pełnych u dołu i półobręczy na pośladkach.
W użyciu były także halki z wszytymi półobręczami wypiętrzającymi tył sukni. W późniejszym okresie zniknęły dolne obręcze i tiurniura wyglądała jak pół krynoliny. Do niektórych sukni zakładano tylko małą “tiurniurkę” czyli miniaturkę tiurniury z obręczami lub falban z końskiego włosia.
Około roku 1880 suknie stały się bardzo wąskie, a sylwetka bardzo wysmukła. Na krótką chwilę z użycia wyszła tiurniura, by za powrócić w nieco zmienionej formie. Tiurniura lat 80 osiągnęła monstrualne rozmiary. Jej powrót do mody był dosyć niewinny. Noszono tiurniury w formie wypchanej poduszeczki wiązanej w tali bądź metalowej siatki tylko aby podnieść tył wąskiej spódnicy. Rozmiar tiurniury jednak stale się powiększał.
Nie sposób niemalże opisać wszystkich rodzajów tiurniur bo każdego roku pojawiało się kilka ich rodzajów. Dodatkowo tiurniury różniły się między sobą również ze względu na zastosowanie. Małe tiurniury siatki, poduszeczki i falbanki noszono do sukni podróżnych i niektórych dziennych. Tiurniury noszone do sukni balowych były mniejsze od tych do sukni wieczorowych, wiadomo w wielkiej tiurniurze łatwiej jeść niż tańczyć:D
Niektóre suknie noszono całkiem bez wsparcia tiurniury ponieważ spódnice miały wszyte tunele z fiszbinami, które zapewniały ten sam efekt. Pod koniec lat 80-tych tiurniura wyszła z mody by już nigdy nie powrócić.