Krynolina była częścią damskiej garderoby w XIX wieku. Jej zadaniem było utrzymanie odpowiedniego kształtu spódnicy. Krynolina w formie stelaża z drutu i taśm pojawiła się około połowy lat 40 XIX, kiedy to liczne halki i włosianka nie były w stanie utrzymać ciężaru sukni. Pierwszy raz została opatentowana w 1856, daty wprowadzenia krynoliny do użytku różnią się jednak w zależności od źródła. Jeśli chodzi o konstrukcję, w zasadzie podobna była do XVIII wiecznych rogówek, czy bardziej nawet do jeszcze wcześniejszych fortugałów, jednakże tym co odróżniało ją od poprzedniczek było to, że przyjęła się we wszystkich niemal warstwach społecznych. Oczywiście nie tylko ze względu na modę, ale przede wszystkim ze względu na cenę. Dzięki rewolucji przemysłowej koszt produkcji był względnie niski i dlatego większość kobiet mogła sobie pozwolić na luksus noszenia krynoliny jeśli nie na co dzień to chociaż od święta.
Krynoliny mogły przyjmować różne formy. Popularne były halki z wszytymi obręczami, pozwalały pominąć jedną warstwę halek ( Po wprowadzeniu stelaża krynolinowego nie zniknął problem ilości halek, ale jedynie zmienił oblicze. Teraz halki nie utrzymywały kształtu spódnicy tylko ukrywały stelaż, żeby się pod suknią nie odznaczał). Tańsze i łatwiejsze w utrzymaniu były były stelaże z obręczy połączonych taśmami.
Kształt krynoliny zmieniał się na przestrzeni lat, jej rozmiar zależał w dużej mierze od stopnia formalności sukni. Do początku lat 60-tych krynoliny były dzwonowate, sferyczne, stożkowe następnie około połowy dekady zostały spłaszczone z przodu i wypiętrzone z tyłu.